Στη Ελληνική πολιτική σκηνή δεν
υφίσταται στοιχειώδης, πόσο μάλλον ικανοποιητική, εκπροσώπηση του πατριωτικού ή
αν θέλετε του Ελληνοστρεφή πολιτικού χώρου. Ποιο κόμμα, ειδικά στο Ελληνικό
κοινοβούλιο, έχει γνήσια, αυθεντική και Ελληνοστρεφή στάση και σκέψη; Μετά αποδείξεως κανένα.
Αντιθέτως, κάποια κόμματα προσπαθούν να ή καπηλεύονται τον πατριωτισμό των
Ελλήνων, ευκαιριακά, κατά δοκούν και ψηφοθηρικά, με ποικίλους τρόπους και
ενίοτε δυσφημούν - περιθωριοποιούν την έννοια της πατρίδος. Δηλαδή:
I. Ο
φανατισμός και η βία, μάλιστα αφειδώς και με την πρώτη ευκαιρία, δεν είναι συμπεριφορά
που χαρακτηρίζει ή περιγράφει τον Έλληνα που αγαπά την πατρίδα του. Τουναντίον
βλάπτει τον τίμιο, αξιοπρεπή και σκεπτόμενο
Έλληνα πατριώτη.
II. Ο
φιλελευθερισμός, ειδικά ο άκρατος, είναι περισσότερο συμβατός με τον διεθνισμό
και με την αριστερή αντίληψη των πραγμάτων (αφού επιδιώκουν αμφότεροι την παγκοσμιοποίηση,
με την ισοπεδωτική της μορφή), παρά με την εθνική κυριαρχία και αυτοδιάθεση. Επίσης, άνθρωποι που συνδέονται και δεν έχουν
έρθει σε ρήξη ουσιαστική με αυτά τα κόμματα, δεν έχουν την Ελλάδα πρώτη στην
καρδιά τους, αλλά το κόμμα.
III.
Δεν είναι πατριωτικό ένα κόμμα που ανέχεται μια
κυβέρνηση, που ακόμη και σαν απλή επιχείρηση να αντιλαμβανόταν - αντιμετώπιζε
την Ελλάδα, δεν θα έδιδε ποτέ, μάλιστα "τσάμπα και βερεσέ", την επωνυμία
της (το όνομα "Μακεδονία", στην Ε.Ε., ΝΑΤΟ και ΟΗΕ εν προκειμένω).
Πόσο μάλλον όταν δεν πρόκειται για επιχείρηση, αλλά για κάτι ιερό, ιστορικό, το
οποίο παραλάβαμε από του προγόνους μας, την ίδια την ταυτότητα μας!
IV. Ένα
κόμμα αντίδρασης, δεν είναι κόμμα που μπορεί να ικανοποιήσει κανέναν νουνεχή
πολίτη. Πόσο μάλιστα όταν η πρόσβαση σε αυτό είναι ελεγχόμενη - περιορισμένη
και γίνεται περίπου υπό συνθήκες ιδιάζουσας μασονίας. Άλλο η στοά και άλλο το
κόμμα.
V. Κόμματα,
χωρίς ουσιαστικές και δημοκρατικές διαδικασίες, όπου ο αρχηγός του κόμματος
είναι Βουλευτής, υποψήφιος δήμαρχος, Ευρωβουλευτής κ.α. και με ατομικές ή με
κλειστού κύκλου αποφάσεις άγει και φέρει το κόμμα του, δεν είναι διόλου
αποδεκτά.
Βεβαίως και εκτός κοινοβουλίου
αρκετά κόμματα εμφανίστηκαν που είχαν εθνοκεντρική ή πατριωτική στάση, είτε
αυτή ήταν - είναι πραγματική στάση, είτε κίβδηλη, αλλά δεν μπόρεσαν να σταθούν
πολιτικά. Δηλαδή, δεν μπόρεσαν όχι απλώς να εισαχθούν στη βουλή, αλλά ούτε να
συγκεντρώσουν ένα ικανοποιητικό ποσοστό ψήφων. Τα κόμματα αυτά αν και
φαινομενικά έχουν κοινό στόχο, ποτέ δεν ήλθαν σε συνεννόηση. Ο εγωισμός και η ιδιοτέλεια
ήταν μάλλον ισχυρότερα από την αγάπη προς την πατρίδα, δεν εξηγείται αλλιώς.
Επίσης, τα περισσότερα, αν όχι όλα, είχαν εξαρχής θέσει ευτελείς (βραχυπρόθεσμους
και μακροπρόθεσμους) στόχους. Δηλαδή, την είσοδο τους στη Βουλή (και τα χρήματα
της) ή/και την ανάσχεση άλλων κομμάτων. Δεν είναι σοβαρές προσεγγίσεις αυτές που
θα πείσουν το Έλληνα πολίτη, τουλάχιστον την δεδομένη στιγμή. Η ψήφος είναι
πλέον (και καλώς) ακριβή.
Εχέγγυο Ελληνοστρεφές κόμμα, δεν
μπορεί να έχει τα παραπάνω χαρακτηριστικά - παθογένειες. Επιπλέον, πρέπει να είναι σύγχρονο, σοβαρό και δημοκρατικό. Να έχει όργανα, δομή και οργάνωση. Να είναι ανοιχτό προς όλους
όσους θέλουν να το προσεγγίσουν (πολίτες και κόμματα με Ελληνοστρεφή -
πατριωτικό προσανατολισμό), πολυσυλλεκτικό - συνθετικό και σε καμιά περίπτωση διχαστικό. Να έχει δε πρωτεύοντα στόχο την ανάληψη ευθυνών και
την πραγματοποίηση των εξαγγελιών, υποσχέσεων και του σκοπού του.
Τέτοιο κόμμα δεν υφίσταται και ας υπάρχουν αρκετά πατριωτικά κόμματα. Είναι το ζητούμενο, ο κόσμος το θέλει, το απαιτεί, το μαρτυρούν τα συλλαλητήρια, οι ψηφοφόροι που δεν ψηφίζουν στις εκλογές και η απογοήτευση προς όλους.
