Η δυναμική του εθνο-πατριωτικού πολιτικού χώρου στην Ελλάδα.

Σε μια κοινωνία που οδεύει προς πλήρη παγκοσμιοποίηση, με Ε.Ε., ΗΠΑ και άλλες συνέργειες κρατών - εθνών, οι φωνές των πολιτών με εθνοκεντρικό χαρακτήρα, δείχνουν να μεγαλώνουν, να αντιστέκονται και να προσπαθούν είτε να αποτρέψουν, είτε να "εξομαλύνουν" μια πολιτική πορεία δίδοντας της μια εθνο-πατριωτική "χροιά". Θέλουν να διατηρηθεί η οντότητα του έθνους-κράτους ισχυρή ή τουλάχιστον να μην εξαλειφθεί.

Στην Ευρώπη, έχουν ήδη δημιουργηθεί, στα περισσότερα κράτη μέλη της Ε.Ε., τέτοιοι ισχυροί πολιτικοί θύλακες. Η Ουγγαρία, η Ιταλία, η Αυστρία, η Μ. Βρετανία και η Γαλλία, διαθέτουν τέτοια κόμματα που διεκδικούν ή κατέχουν ήδη την εξουσία.

Στην Ελλάδα εδώ και αρκετά χρόνια, πάνω από μια δεκαετία, υπάρχουν αναλαμπές τέτοιων κομμάτων, τα οποία έρχονται ως διάττοντες αστέρες και μετέπειτα, πολύ σύντομα ή μετά από κάποιο μικρό χρονικό διάστημα, φθίνουν, αναλώνονται και σβήνουν.

Μερικά παραδείγματα:

- Το κόμμα ΛΑΟΣ του Γ. Καρατζφέρη, έλαβε ένα ποσοστό κοντά στο 6% και 7,15% στις Ευρωεκλογές του 2009, εισήλθε στην Ελληνική Βουλή από το 2007, κορυφώθηκε  και αργότερα σιγά - σιγά εξαφανίστηκε σχεδόν από τον πολιτικό χάρτη.

- Κατόπιν την σκυτάλη έλαβε η Χρυσή Αυγή, ένα ακραίο κόμμα, το οποίο εκλέχθηκε στην Ελληνική Βουλή για πρώτη φορά το 2012 με ποσοστό περίπου 7%, επανεκλέχθηκε ξανά το 2015 με τα ίδια περίπου ποσοστά, αλλά πλέον εμφανίζει πολιτική κάμψη (5% περίπου τo 2019).

- Από το 2012 και μετά το κόμμα ΑΝΕΛ με τον Π. Καμμένο ως αρχηγό εισήλθε στην Ελληνική Βουλή με ποσοστό περίπου 10%. Επανεκλέχθηκε  και συγκυβέρνησε μαζί με το κόμμα ΣΥΡΙΖΑ την Ελλάδα. Τώρα πλέον στις εκλογές του 2019 έχει ποσοστό λιγότερο από 1%.

Τα κόμματα αυτά προφανώς δεν ήταν αντάξια των προσδοκιών των ψηφοφόρων τους ή/και αυτά που υπόσχονταν ήταν ανέφικτα (δεν τα πίστευαν). Το σίγουρο είναι ότι ήταν προσωποκεντρικά κόμματα (αρχηγικά), χωρίς υψηλές προσδοκίες και στόχους. Η δυναμική τους σταματά με την είσοδο τους στην Ελληνική Βουλή, η οποία αντικειμενικά αμείβει αδρά. Απουσιάζει η "στιβαρή" πολιτική πρόταση σε αυτόν τον πολιτικό χώρο.

Στις εκλογές του 2019 (26η Μαΐου), εμφανίστηκε το κόμμα Ελληνική Λύση (Κ. Βελόπουλος), το οποίο έχει και αυτό τα χαρακτηριστικά των κομμάτων που αναλύσαμε και ιδιαίτερα του ΛΑΟΣ. Έλαβε το διόλου ευκαταφρόνητο ποσοστό του 4,18%. Επίσης, εμφανίστηκε πλειάδα κομμάτων με εθνοκεντρικό χαρακτήρα, με ποσοστά που κυμαίνονται από 0,3 έως 1,3 τοις εκατό.

Παραθέτουμε κάποια από τα κόμματα αυτά:

	ΕΛΛΑΔΑ Ο ΑΛΛΟΣ ΔΡΟΜΟΣ ΝΟΤΗΣ ΜΑΡΙΑΣ	1,25
	ΛΑΪΚΟΣ ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΣΥΝΑΓΕΡΜΟΣ (ΛΑ.Ο.Σ.)-ΠΑΤΡΙΩΤΙΚΗ ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΙΚΗ ΕΝΩΣΗ (ΠΑΤ.ΡΙ.Ε.)	1,23
	ΑΝΕΞΑΡΤΗΤΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ ΠΑΝΟΣ ΚΑΜΜΕΝΟΣ	0,80
	Ελεύθερη Πατρίδα	0,73
	ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑ ΞΑΝΑ - ΘΑΝΟΣ ΤΖΗΜΕΡΟΣ	0,69
	ΝΕΑ ΔΕΞΙΑ	0,66
	Αγροτικό.Κτηνοτροφικό.Κόμμα.Ελλάδας (Α.Κ.Κ.ΕΛ.)	0,56
	ΚΟΜΜΑ ΝΕΩΝ	0,33

Τα κόμματα αυτά, συγκεντρώνουν συνολικά ένα ποσοστό της τάξης του 6+ τοις εκατό. Αν δε συμπεριλάβουμε και την Ένωση Κεντρώων (περίπου 1,5%) και άλλα παρεμφερή κόμματα, που δεν διαφέρουν "αισθητά" πολιτικά, τότε το ποσοστό αυτό ξεπερνά το 8%.

Η συνεργασία του ΛΑΟΣ με το νέο κόμμα ΠΑΤΡΙΕ ανέκοψε την καθοδική πορεία του (2,69 το 2014, 1,03% το 2015, 1,23 το 2019), που κατέρρεε με ρυθμούς άνω του 150% και εντέλει το 2019 παρουσίασε άνοδο (στις πρόσφατες εκλογές) περίπου 20%. 

Το σίγουρο είναι πως ένα ακόμη κόμμα, αυτής της πολιτικής χροιάς, της τάξης του 5%, θα μπορούσε να εισέλθει στη Ελληνική Βουλή. Για να συμβεί αυτό ή μάλλον θα συμβεί αυτό, αν τα κόμματα αυτά έχουν πνεύμα συνεργασίας, υψηλούς στόχους και σοβαρή πολιτική προσέγγιση στα εθνικά θέματα, που τα ίδια διατείνονται πως προτίθενται να προασπίσουν, έναντι των προσωπικών και ατομικών τους συμφερόντων.

Ως σύνολο (με την Χρυσή Αυγή και Ελληνική λύση), όλος αυτός ο πολιτικός χώρος αγγίζει το 20%. Ωστόσο συνήθως εκπροσωπείται στην Ελληνική Βουλή με κόμματα (άνω του ενός) τα οποία έχουν συνολικό ποσοστό περίπου 10%.

Η σύγκριση με άλλες χώρες της Ευρώπης, που υφίσταται ένα κραταιό εθνο-πατριωτικό κόμμα το οποίο συγκεντρώνει και συνενώνει αυτές τις φωνές, διαδραματίζοντας μείζονα ρόλο στις πολιτικές εξελίξεις της εκάστοτε χώρας, μας καταδεικνύει το πρόβλημα και το μέγεθος του προβλήματος στην Ελλάδα. Δηλαδή το διαίρει και βασίλευε λειτουργεί, κάποιοι δεν επιθυμούν την  γνήσια αντιπροσώπευση της φωνής των Ελλήνων στην Ελληνική Βουλή, με ότι αυτό συνεπάγεται (ελλιπής δημοκρατία).