Έως
τώρα ζήσαμε - ζούμε τα μνημόνια Ι & ΙΙ επί του
κράτους, με ότι συνέπεια είχε αυτό στον
πολίτη αυτής της χώρας (σε συντάξεις,
μισθούς, φόρους, τέλη κ.α.). Τα μνημόνια
ουσιαστικά εξουσιάζουν, ελέγχουν και
ποδηγετούν το δημοκρατικό κράτος, τις
κυβερνήσεις και τους θεσμούς.
Το
απόλυτο όμως μνημόνιο, είναι κάτι
βαθύτερο, κάτι πιο ριζικό και ισοπεδωτικό,
είναι ο έλεγχος του πολίτη, του προσώπου
του και της συνειδήσεως του. Δηλαδή,
αυτό που γίνεται σε επίπεδο κράτους να
γίνει σε επίπεδο προσώπου και με
μεγαλύτερη μάλιστα αυστηρότητα.
Η
παρούσα κυβέρνηση υποσχέθηκε την
κατάργηση των μνημονίων, της δυσανάλογης,
φορολογίας μεταξύ πτωχών και πλουσίων
και πολλά άλλα ευεργετικά για τον πολίτη
μέτρα, τα οποία δεν υλοποιήθηκαν ακόμη
(κανένα από αυτά), αλλά βεβαίως είναι
πολύ νωρίς για να την κρίνουμε.
Δεν
υλοποιήθηκε ούτε το περιουσιολόγιο,
αυτό το οποίο θα αποτελέσει την βάση
για μια δικαιότερη φορολόγηση των
πολιτών, δεν είναι καν προς διαβούλευση,
αλλά είναι σε διαβούλευση ήδη η κάρτα
του πολίτη!
Δεν
γνωρίζω κράτος της υφηλίου που προχώρησε
σε έκδοση κάρτας του πολίτη (ουσιαστικά
στον έλεγχο των εσόδων - εξόδων του
πολίτη και δεν ξέρω τι άλλο), χωρίς να
υπάρχει περιουσιολόγιο. Αυτό το άλμα
είναι τουλάχιστον περίεργο και χρίζει
προσοχής, εγρήγορσης και παρατήρησης.
Πως θέλει μια κυβέρνηση να σταματήσει
τον έλεγχο του κράτους (τα μνημόνια),
αλλά προχωρά στον έλεγχο του πολίτη με
παρόμοιο ή και χειρότερο τρόπο από αυτόν
του κράτους, είναι κάτι οξύμωρο. Το δε
περιουσιολόγιο είναι στα σχέδια όλων
των κυβερνήσεων από εποχής Κ. Καραμανλή
του νεωτέρου (2009), αλλά δεν προχώρησε έως
σήμερα και κανείς δεν ξέρει σε ποιο
στάδιο βρίσκεται. Δεν είναι η διαδικασία
που είναι δύσκολη, τουναντίον είναι
απλούστατη με τα μέσα που διαθέτουμε
στην εποχή μας (μια απλή ηλεκτρονική
δήλωση είναι), αλλά δεν υπάρχει προφανώς
η πολιτική βούληση.
Η
κάρτα του πολίτη, απευθύνεται κυρίως
σε πολίτες με μέσα, κατώτερα και τα
κατώτατα εισοδήματα και όχι στους
εύρωστους οικονομικά πολίτες. Δηλαδή,
ο πολίτης με χαμηλά εισοδήματα καλείται
να αποδείξει μέσω εξονυχιστικού ελέγχου,
ότι δεν φοροδιαφεύγει (αυτό θα αποδεικνύεται
μέσω της κάρτας), ενώ ο πλούσιος θα
εξακολουθεί να φοροδιαφεύγει ή εν πάση
περιπτώσει και πάλι δεν θα ελεγχθεί.
Είναι
δε περιττό να γίνει αναφορά στον ασφυχτικό
έλεγχο, όχι μόνο των οικονομικών, αλλά
και των προσωπικών δεδομένων του πολίτη,
που γίνεται ή δύναται να γίνει, μέσω
τέτοιων καρτών και παρομοίων συστημάτων
– διαδικασιών. Άλλωστε, οι πιο εύρωστες,
υγιείς οικονομίες και με την λιγότερη
διαφθορά, δεν διαθέτουν κάρτες πολίτη,
αλλά διαθέτουν σίγουρα περιουσιολόγια
και δίκαιο φορολογικό σύστημα.
Γιώργος
Τασκασαπλίδης
