Για περισσότερα πατήστε εδώ>>
Τα μεγαλύτερα ίσως προβλήματα της αναγνώρισης της
γενοκτονίας των Ποντίων ανέκυψαν στην Ελλάδα, δηλαδή στο ίδιο έθνος που ανήκαν
- ανήκουν και διαβιούν τα θύματα και οι απόγονοι αυτής της τραγωδίας. Το παρόν,
δεν ασχολείται με το ποιοι εντός της Ελλάδας και για ποια αίτια αμφισβητούν -
αρνούνται ουσιαστικά την διεθνή αναγνώριση της γενοκτονίας των Ποντίων (στην
Ελλάδα άλλωστε επετεύχθη), και που αποσκοπεί η τόσο σφοδρή αντίδραση τους, αλλά
στο που αυτή η στάση τους κυριολεκτικά πάσχει.
Η γενοκτονία των Ποντίων θεωρείται από κάποιους
λοιπόν ότι είναι μια απλή εθνοκάθαρση, κάτι το οποίο μάλιστα ενστερνίζεται και
ο τωρινός υπουργός παιδείας της Ελλάδας, χωρίς πτυχίο ιστορίας (χωρίς καν πτυχίο
πανεπιστημίου εξ' όσων διαβάζουμε)[1]. Βεβαίως, το θέμα αυτό
δημιούργησε μια σύγχυση και μια ανησυχία, ειδικά στους Πόντιους, αλλά έχει και
τα “θετικά” του στοιχεία. Παλαιότερα υπήρξαν πτυχιούχοι μάλιστα ιστορικοί, των
οποίων τα ονόματα δεν είναι σκόπιμο να αναφερθούν, διότι και αυτοί πλέον
αποσύρθηκαν από τις απόψεις αυτές, που υποστήριζαν μετά αυθεντίας, ότι δεν
υπήρξε καν εθνοκάθαρση, πόσο μάλλον γενοκτονία! Οι ιστορικοί αυτοί θεωρούσαν
ότι η εξόντωση των Ποντίων ήταν αποτέλεσμα μιας ένοπλης αντιπαράθεσης, δηλαδή
κάποιο είδος πολέμου (ανταρτοπόλεμος κ.α.). Βεβαίως όλα αυτά τα επιχειρήματα,
ήταν τουλάχιστον φαιδρά, ανάξια αντίκρουσης, για προφανείς λόγους (τα θύματα
ήταν σχεδόν αποκλειστικά άμαχος πληθυσμός και παντελώς ανυπεράσπιστοι),
ενέπλεκαν προφανώς την Μικρασιατική εκστρατεία με τον Πόντο (και ίσως το
γεγονός ότι υπήρξε και άμυνα - αντίσταση των Ποντίων στα βουνά). Η γενοκτονία όμως
των Ποντίων εντέλει αναγνωρίστηκε και από ξένες χώρες, με δική τους αυτόνομη
έρευνα και στοιχεία και πολλοί Τούρκοι επιστήμονες έχουν δημοσίως χαρακτηρίσει
τα επίμαχα γεγονότα ως γενοκτονία, οπότε μοιραία διαπίστωσαν τα άκρως ουτοπικά
επιχειρήματα τους και τράπηκαν εις άτακτον φυγή και σχεδόν ουδείς εξ' αυτών
απέμεινε στις θέσεις αυτές, διότι πλέον εκτίθενται ανεπανόρθωτα.
Έχουμε λοιπόν κατά μία έννοια "πρόοδο"
της αμφισβήτησης αυτής στην Ελλάδα, διότι η αντιπαράθεση πλέον έγκειται μεταξύ
εθνοκάθαρσης ή γενοκτονίας και όχι της απλοϊκής εκδοχής του πολέμου. Είναι
προφανώς η επόμενη γραμμή "άμυνας" κάποιων αρνητών ή τώρα πλέον
μάλλον περισσότερο αμφισβητιών, της γενοκτονίας των Ποντίων. Ο δε διαχωρισμός
αυτών των δύο εννοιών (γενοκτονίας - εθνοκάθαρσης) είναι σαφώς δυσκολότερος για
τον μέσο Έλληνα, πολίτη και αναγνώστη, αλλά όχι αδύνατος. Στο παρόν, παρακάτω
με τον πιο απλό, ουσιώδη, αντικειμενικό, άμεσο και κατανοητό τρόπο θα γίνει
απόπειρα διαχωρισμού και κατανόησης των διαφορών και ομοιοτήτων τους.
Με λίγα λόγια και χωρίς επέκταση επί του θέματος,
με τον ειδικό όρο εθνοκάθαρση, εννοείται η προσπάθεια δημιουργίας εθνικά ομοιογενών
γεωγραφικών περιοχών μέσω βίαιου εκτοπισμού πληθυσμών (όχι της φυσικής
εξόντωσης τους), που ανήκουν σε άλλες εθνικές ομάδες[2]. Δηλαδή και
αν υπάρχουν κάποιοι νεκροί, θεωρούνται πως είναι μια παράπλευρη απώλεια, παρά
στόχος της εθνοκάθαρσης. Ενώ με τον όρο γενοκτονία εννοούμε την προσπάθεια της
φυσικής εξόντωσης μιας μη επιθυμητής ομάδας πληθυσμού, που υφίσταται ή μη (και)
της εθνοκάθαρσης[3].
Επί της ουσίας, η άποψη της εθνοκάθαρσης άνευ
γενοκτονίας, αντικειμενικά, επιστημονικά, συμπερασματικά, αλλά και με την χρήση
της κοινής λογικής, ανατρέπεται ευκόλως, διότι:
1. Οι περίπου 353.000 νεκροί Έλληνες του Πόντου,
είναι πάρα πολλοί για μια απλή εθνοκάθαρση, η οποία δεν είχε χαρακτήρα
γενοκτονίας, αλλά απλού εκτοπισμού. Επιπλέον, το ποσοστό του συνολικού αριθμού
των Ποντίων που απεβίωσε, σε σχέση με αυτό που επιβίωσε, είναι πολύ μεγάλο για
να θεωρηθεί απλά αμελητέο, αλλά ούτε απαρατήρητο ή μη υποκινούμενο από την τότε
κρατική εξουσία. Δεν είναι βεβαίως άκρως δόκιμο να υφίσταται επακριβώς κάποιο
ποσοστό, το οποίο θα καταδεικνύει ότι είναι ή δεν είναι μια περίπτωση
γενοκτονία, αλλά ποσοστά εξόντωσης πληθυσμού ανώτερα του πέντε (5%) ή δέκα (10%) τοις εκατό (επί του
συνολικού πληθυσμού μιας εθνότητας) και ιδιαίτερα όταν είναι άνω της τάξης του τριάντα τοις εκατό (30%), όπως στην περίπτωση του Ποντιακού Ελληνισμού, δεν μπορούν σε καμιά
περίπτωση να θεωρηθούν τυχαία - αμελητέα, στο όριο του στατιστικού λάθους ή ως
"παράπλευρη" απώλεια μιας απλής "αθώας" εθνοκάθαρσης.
2. Οι περισσότεροι νεκροί των Ποντίων,
εξοντώθηκαν κατά την διάρκεια της ανταλλαγής των πληθυσμών και αφού αυτή
συμφωνήθηκε μεταξύ Ελλάδας και Τουρκίας. Οπότε, αν ο μοναδικός στόχος ήταν η
εθνοκάθαρση, δεν υπήρχε κανένας λόγος να θανατωθούν περισσότεροι από 150.000
Ελληνογενείς Πόντιοι, αφού επρόκειτο να αποχωρήσουν.
3. Αμφισβητώντας την γενοκτονία των Ποντίων, τότε
αμφισβητείται, εκ των πραγμάτων (de facto) ή τουλάχιστον εμμέσως πλην σαφώς και η γενοκτονία των
Αρμενίων και Ασσυρίων (που σχεδόν δεν υφίστανται ως οντότητα πλέον). Αν δε
κάποιος, δεν αμφισβητεί μία μόνο εκ των γενοκτονιών, είτε των Αρμενίων, είτε
των Ποντίων, είτε των Ασσυρίων, είναι αδύνατον, ηθικά - λογικά και ενόψει των
προαναφερόμενων υπό των στοιχείων 1 και 2, να αμφισβητεί τις άλλες, διότι
διεπράχθησαν την ίδια περίπου περίοδο, στην ίδια περιοχή και από την ίδια
διοίκηση (κράτος)! Δηλαδή, άλλως ομολογείται ότι ένα
κράτος οργάνωνε μια γενοκτονία και παράλληλα πραγματοποίησε μια εθνοκάθαρση, χωρίς
όμως να έχει στόχο την εξόντωση (δρούσε επιλεκτικά), είναι κάτι το οποίο είναι τουλάχιστον οξύμωρο,
αφελές και επικίνδυνο. Η πλήρη αμφισβήτηση της έννοιας της γενοκτονίας σε όλες
αυτές τις περιπτώσεις (και τις τρεις), είναι ανάξια αντίκρουσης, διότι ουδείς δύναται να
αιτιολογήσει, κατά οποιονδήποτε άλλο τρόπο, την εξόντωση συνολικά (χωρίς τους
Έλληνες της Μ. Ασίας) περίπου 3.000.000 ανθρώπων[4]. Ήτοι,
800.000-1.500.000 Αρμενίων,
326.000-382.000 Ελλήνων του Πόντου και 250.000-750.000 Ασσυρίων.
Κάθε ένα από τα παραπάνω τρία στοιχεία -
υποδείξεις, δύναται να κονιορτοποιήσει την απλή υπόθεση της εθνοκάθαρσης, πόσο
δε μάλλον ο συνδυασμός αυτών. Άλλωστε, η εθνοκάθαρση ως έννοια και τακτική,
συνήθως εάν όχι πάντοτε, συνυπάρχει σε μια γενοκτονία. Σε κάθε περίπτωση η
άρνηση και η αμφισβήτηση της γενοκτονίας των Ελλήνων του Πόντου δεν προάγει τα
ανθρώπινα δικαιώματα, δίνει άλλοθι και ενθαρρύνει - επιβραβεύει την βία.
Είναι όμως ευρέως γνωστό πως η αμφισβήτηση μιας
(οποιασδήποτε) προσπάθειας εκ των έσω, δυσχεραίνει αυτήν στο μέγιστο να
καρποφορήσει έξω, και αυτό πρέπει να καταδειχθεί στις προθέσεις των αμφισβητιών.
Θα μπορούσαν λοιπόν αυτοί οι αμφισβητίες, που συνήθως και κατά τα άλλα,
προβάλουν τους εαυτούς τους ως κήνσορες ανθρωπισμού, τουλάχιστον να σιωπήσουν
και να αφήσουν αυτό το θέμα της αναγνώρισης να κριθεί διεθνώς, αφού δεν υπάρχει
περίπτωση να ευδοκιμήσει “αδίκως”, ενώ αντιθέτως, είναι πολύ δύσκολο να
ευδοκιμήσει, ειδικά όταν βάλλεται εκ των έσω και από την ίδια μάλιστα την Ελληνική κυβέρνηση, ακόμη και αν όντως είναι μια "καραμπινάτη"
γενοκτονία.
Γιώργος Τασκασαπλίδης
Πήγες πληροφοριών:
1. Tίτλος άρθρου: "ΒOΜΒΑ! Ο Ν. Φίλης υπουργός Παιδείας δεν έχει
πτυχίο;". Ανακτήθηκε στις 15 Νοεμβρίου 2015 από την διαδικτυακή πύλη
iNewsgr:http://www.inewsgr.com/96/vimva-o--n-fili-ypourgos-paideias-den-echei-ptychio.htm
2. Ethnic
cleansing. (2008). Στην Encyclopædia Britannica. Ανακτήθηκε στις
13 Οκτωβρίου 2008 από την διαδικτυακή έκδοση της Encyclopædia Britannica:http://www.britannica.com/EBchecked/topic/194242/ethnic-cleansing
3. Becker, Karyn,
Genocide and Ethnic Cleansing. Ανακτήθηκε στις 24 Μαρτίου 2010 από την
διαδικτυακή πύλη του Model United Nation of the Far West
(munfw):http://www.munfw.org/archive/50th/4th1.htm
4. Παρουσίαση του βιβλίου ”Ούτε το όνομα μου”. Ανακτήθηκε στις 15
Νοεμβρίου 2015 από το Βιβλιοπωλείο Πολιτεία:
http://www.politeianet.gr/books/9789602708668-gkobostis-oute-to-onoma-mou-chartodeti-ekdosi-184424?gclid=CI_XrtjmmckCFQgXwwodLygJDg
