Ο κομματικός μηχανισμός, το
κατεστημένο και κάποιοι αφελείς χώρισαν τον λαό σε μνημονιακούς και
αντιμνημονιακούς. Η ύπαρξη ή μη μνημονίου είναι σαφώς μια ειδοποιός διαφορά,
αλλά η ύπαρξη ή μη των μνημονίων είναι πρόβλημα που δημιουργήθηκε από κάποια
αίτια, τα οποία όσο υφίστανται τόσο το πρόβλημα αυτό θα διαιωνίζεται.
Με μνημόνιο ή μη, με ευρώ ή μη, η
οικονομία, η φορολογία, η δικαιοσύνη πρέπει να εξυγιανθεί στην Ελλάδα και αυτό
δεν φαίνεται να νοιάζει αμφότερους τους διεκδικητές και δογμάτων. Είτε του
μνημονίου είτε μη δεν πράττουν τα αυτονόητα. Οι μεν περιμένουν να τα λύσουν
μέσω μνημονίου και οι δε με την κατάργησή του.
Οι μνημονιακοί με σαραντάρηδες
στην σύνταξη μέχρι χθες, με διπλούς και τριπλούς μισθούς και συντάξεις στους λίγους (και
πείνα στους πολλούς), με ασυλίες, ασυδοσίες, χαράτσια περίμεναν μέσω του μνημονίου και
της παράδοσης της χώρας στους δανειστές να σωθούν και σώσουν.
Ο Τσίπρας και ο ΣΥΡΙΖΑ
ευαγγελίζονταν το σχίσιμο των μνημονίων και παράλληλα, ήθελαν να προκαλέσουν
την λύπη και το θυμικό των Ευρωπαίων, αλλά ουδέποτε έπραξαν αυτά τα οποία
ζητούσαν από τους Ευρωπαίους στην Ελλάδα, δηλαδή κοινωνική δικαιοσύνη! Ούτε με
τις λίστες τύπου Λαγκάρντ ασχολήθηκαν, ούτε την άρση ασυλίας βουλευτών,
τραπεζικών και ΤΑΙΠΕΔ, ούτε με την φορολόγηση της μεγάλης περιουσίας και ότι
άρχισε στην βουλή έμεινε στην μέση και στο τέλος ζήτησε και εκλογές!
Είναι γεγονός πως έπεισαν κόσμο
και κάποιοι από εμάς νόμισαν πως τα μνημόνια είναι μόνο στα χαρτιά και πως όταν
σκιστούν θα γυρίσουμε άνευ προσπάθειας και αλλαγών στα γλέντια του ΠΑΣΟΚ επί
Ανδρέα και όλα θα ξεχαστούν και θα μείνουν ως μια πρόσκαιρη κακή ανάμνηση. Γι'
αυτό και ουδέποτε πίεσαν οι οπαδοί του ΣΥΡΙΖΑ να βρεθούν ρεαλιστικές λύσεις και
νοικοκύρεμα της χώρας στους επτά (7) μήνες διακυβέρνησης του. Η παρασιτική ζωή
έχει γίνει δεύτερη φύση μας τελικά. Ούτε η απλή αναλογική (νομοσχέδιο μιας
νύχτας) δεν ψηφίστηκε! Ούτε ο νόμος περί ευθύνης υπουργών, ούτε καν ο ΕΝΦΙΑ δεν
σταμάτησε (ούτε καν μειώθηκε όπως επί Σαμαρά (!!!), με την φορολόγηση της
μεγάλης περιουσίας, ώστε να ελαφρυνθούν οι φτωχότεροι). Δηλαδή το σταμάτημα της
συνταξιοδότησης των σαραντάρηδων έπρεπε να τεθεί σε διαπραγμάτευση με τους
δανειστές από το "αντιμνημονιακό" ΣΥΡΙΖΑ;
Αν λοιπόν συνειδητοποιήσουμε ότι
το πρόβλημα άρχεται από εμάς και ότι αν δεν διορθώσουμε πρωτίστως τους εαυτούς
μας και φέρουμε δικαιοσύνη (κοινωνική και δικαστική), αξιοκρατία και νοικοκυριό
- τάξη στην ζωή μας, δεν μπορούμε να απαιτούμαι από τους ξένους και ειδικά όταν
αυτοί είναι δανειστές. Βεβαίως, αν επιτύχουμε σε αυτά τότε μπορούμε να
διεκδικήσουμε πολλά διότι δεν θα τους έχουμε και τόσο ανάγκη.
Ας επιλέξουμε λοιπόν αυτούς που
δεν τάζουν πολλά, που οι λύσεις τους είναι ρεαλιστικές, δύσκολες, δίκαιες και
βασίζονται πρωτίστως σε ντόπιες δυνάμεις και αλλαγές και όχι σε αλλαγή των
άλλων. Το μνημόνιο άλλωστε κανείς δεν το θέλει, είτε μνημονιακός ή μη, είναι δε
προϊόν της πολιτικής και κοινωνικής αναλγησίας μας και είναι κυρίως σύμπτωμα
και όχι αίτιο του προβλήματος. Αν το αίτιο εκλείψει θα εκλείψει και αυτό.
