Τα συλλαλητήρια των Ποντίων έδωσαν το μήνυμα και έδειξαν πως οι Έλληνες και ειδικά οι Πόντιοι, δεν είναι διατεθειμένοι
να ανεχθούν προκλήσεις σε θέματα που για αυτούς είναι σοβαρά και ιερά. Πέραν τούτου όμως,
οι συγκεντρώσεις θα μπορούσαν να ήταν πολυπληθέστερες, ποιοτικότερες και τοιουτοτρόπως αποτελεσματικότερες. Ειδικά στο συλλαλητήριο την Δευτέρα 9-11-2015 στην
πλατεία Αριστοτέλους Θεσσαλονίκης και στο Υπουργείο Μακεδονίας - Θράκης,
παρατηρήθηκαν τα παρακάτω:
Πριν την συγκέντρωση:
1. Κοινή διαπίστωση ήταν
πως οι νέοι (που δεν είναι οργανωμένοι σε συλλόγους, αλλά και οργανωμένοι) δεν
γνώριζαν για το συλλαλητήριο και δεν έβρισκαν μέσο για να παρευρεθούν σε αυτό.
2. Στην Θεσσαλονίκη
επίσης διαπιστώθηκε ότι ακόμη και ο κόσμος στην πλατεία Αριστοτέλους (νωρίτερα
και πριν την συγκέντρωση) δεν γνώριζε για το συλλαλητήριο.
3. Ελάχιστοι
σύλλογοι οργάνωσαν μαζική κάθοδο (με
λεωφορείο) στην Θεσσαλονίκη. Οι περισσότεροι απλά μετέφεραν το λάβαρο με ένα
αυτοκίνητο, ούτε καν λεωφορείο. Αυτό έπραξαν οι περισσότεροι (όχι όλοι φυσικά)
σύλλογοι ανά την Ελλάδα!
4. Αρκετοί νέοι -
φοιτητές που ήθελαν να παρευρεθούν και δεν έχουν δικό τους μέσο μεταφοράς δεν
βρήκαν πρόσφορο μέσο να προσέλθουν.
5. Επίσης, κάποιοι που
γνώριζαν ή έμαθαν την τελευταία στιγμή δεν μπόρεσαν να προσέλθουν λόγω εργασίας
και άλλων κολλημάτων.
Κατά την συγκέντρωση:
1. Δεν προσήλθε το αναμενόμενο πλήθος, κάτι το
οποίο συμπληρώνει - απαντά τις παραπάνω παρατηρήσεις. Το πλήθος φυσικά δεν ήταν
αμελητέο και οριακά δεν κατέληξε σε αποτυχία, διότι σε απλές εκδηλώσεις Ποντίων
με χορούς, θέατρο και τραγούδι, χίλια και δυο χιλιάδες άτομα δεν είναι δύσκολο
να συγκεντρωθούν ακόμη και σε μικρή επαρχιακή κωμόπολη!
2. Η οργάνωση, τα ηχεία,
τα όρια που τέθηκαν (χρονικά και χωροταξικά) και οι εκδηλώσεις ήταν λες και
θεωρούσαν οι οργανωτές πως η μη μαζική προσέλευση θα ήταν δεδομένη! Αυτό είναι
και το χειρότερο που μπορούσε να διαπιστωθεί.
3. Δεν υπήρχε ζωντανά
λύρα, τραγούδι, χορός που θα προσέλκυαν κόσμο που υπήρχε στην πλατεία και τις
καφετέριες της παραλίας και έτσι θα αναδεικνυόταν τα ήθη, τα έθιμα και ο
πολιτισμός που είχαμε και μεταφέραμε από τον Πόντο.
4. Νέοι που προσήλθαν με
όρεξη και υπερκομματικά, συναισθηματικά και εποικοδομητικά συνθήματα, εξέπληξαν
θετικά και πρέπει να τους παραχωρηθεί περισσότερος ρόλος και "χώρος"
στις δράσεις αυτές.
5. Υπήρχε υπέρμετρα μεγάλος
φόβος πολιτικής παρεξηγήσεως, λες και οι Πόντιοι έχουν να αποδείξουν πολιτικά πως
δεν ανήκουν ή ανήκουν κάπου, πως δεν πρέπει να δυσαρεστήσουν κάποιους και γενικά μάλλον
υπήρξε η έγνοια του τι θα πούνε οι άλλοι για αυτούς, παρά το τι έχουν να πούνε
αυτοί.
Μετά την συγκέντρωση:
Μετά
από μία και μισή (1,5) περίπου ώρα, στον τόπο συγκέντρωσης δεν υπήρχε σχεδόν
τίποτε να θυμίζει το τι είχε οργανωθεί και το τι είχε συμβεί στην πλατεία
Αριστοτέλους εκείνο το απόγευμα. Δεν υπήρχε μέριμνα για όσους τουλάχιστον το
επιθυμούσαν και μπορούσαν να υπάρχει μια χρονική έκταση αλλά και εκτόνωση με
μουσική, τραγούδια και χορό.
Γενικότερα
λοιπόν δεν υπήρξε καλή ενημέρωση, ειδικά μέσω κοινωνικών μέσων δικτύωσης
(facebook, blog, ιστοσελίδων) αλλά και μέσω της εκκλησίας και άλλων θεσμών και φορέων. Το ότι πιθανός το γνώριζαν κάποιοι
σε συλλόγους δεν συνιστά αυτό πλέον αποτελεσματική ενημέρωση, ούτε αφορά μόνο
τους συλλόγους το όλο θέμα. Επίσης, δεν υπήρχαν διαθέσιμα λεωφορεία, ούτε
κάποια ειδική μέριμνα προς τούτο. Αμφότερες οι συγκεντρώσεις έγιναν εκτός
Παρασκευής και Σαββατοκύριακου (στην Θεσσαλονίκη πραγματοποιήθηκε την Δευτέρα που είναι ίσως η
χειρότερη μέρα της εβδομάδας για συγκεντρώσεις και στην Αθήνα πραγματοποιήθηκε την Πέμπτη, δηλαδή
ούτε καν την Παρασκευή). Οι συγκεντρώσεις δεν είχαν διάρκεια και πλουραλισμό σε
εκδηλώσεις.
Σεβόμαστε και εκτιμούμε τους συλλόγους και τα σωματεία, όμως υπήρξαν σοβαρά λάθη – παραλείψεις στην οργάνωση και τον συντονισμό. Ο λόγος για το οποίο αγωνίζεται ο Ποντιακός Ελληνισμός είναι σοβαρότατος, είναι υπεράνω προσώπων, κομμάτων, ιδεολογίας και πάσης φύσεως σκοπιμοτήτων και παιγνίων. Βεβαίως ανέκαθεν δεν επράχθησαν τα δέοντα, όσο αφορά την γενοκτονία των Ποντίων (άργησε δεκαετίες, καθυστερεί χαρακτηριστικά ακόμη και σήμερα σε σχέση με αυτά που οι Αρμένιοι πέτυχαν και ουδέποτε υπήρξε πλήρης αποφασιστικότητα) και είναι καιρός αυτό να σταματήσει. Δυστυχώς, οι προκλήσεις και τα προβλήματα που πρέπει να αντιμετωπιστούν είναι πολλά και φτάνουν πολύ ψηλά στην ιεραρχία σχεδόν της εκάστοτε Ελληνικής κυβέρνησης και δεν φταίει φυσικά ένα μόνο πρόσωπο.
Γιώργος Τασκασαπλίδης
